Wydawać by się mogło, że po tylu latach od robotniczego buntu i powstaniu NSZZ „Solidarność” w 1980 roku, jak również po tak zwanych przemianach ustrojowych w roku 1989 ocena komunizmu jak również tych, którzy ten ustrój tworzyli jest jednoznaczna. A może być ona tylko taka: Był to ustrój zbrodniczy, antydemokratyczny, podporządkowują-cy interesy Polski Związkowi Radzieckiemu. Równie negatywnie ocenić należy tych, którzy ustrój ten tworzyli. Fakty są bezlitosne – ci, którzy budowali komunizm i jemu służyli działali na szkodę Polski. Niestety okazuje się, że są w Polsce ludzie, dla których fakty nie mają żadnego znaczenia, bo co by do nich nie mówić i jakich by argumentów nie używać to oni i tak wiedzą swoje. Do takich należy niejaki Paweł Lewkowicz radny Rady Powiatu. Otóż radny ów opublikował w „Gazecie Starachowickiej” z dnia 29.07.2013 artykuł pt. „Kontrowersyjny generał” dotyczący generała Wojciecha Jaru-zelskiego. W dość obszernym tekście Lewkowicz udowadnia, że Jaruzelski jest wielkim Polakiem, któremu Polska wiele zawdzięcza, za co jak pisze, należy mu się szacunek. 

Artykuł w swej treści jest porażający. Rzadko się zdarza pomieszczenie w jednym artykule tak wielkiej ilości bzdur, niewłaściwej interpretacji faktów i ich ocen. A jednak Lewkowiczowi się to udało. Niestety nie świadczy to o jego talen-cie. Świadczy za to o jego dyletanctwie, co do tematu, którym się zajął. Początkowo miałem zamiar przeprowadzić pole-mikę z autorem tekstu poddając ów tekst drobiazgowej analizie, ale doszedłem do wniosku, że nie warto, bo do autora nic nie dotrze, bo jak z jego tekstu wynika zatrzymał się on na poziomie Jerzego Urbana z okresu stanu wojennego. Chociaż Lewkowicz pisze głupoty to jednak stara się on udowodnić swoje tezy przytaczając przykłady z historii, powołując się na różnego rodzaju autorytety i dokonując karkołomnych interpretacji faktów. A wszystko po to, aby czytelnik odniósł wra-żenie, że oto ma przed sobą tekst „oblatanego” w temacie człowieka. Jak powiedziałem tekst jest stekiem bzdur, dlatego średnio obeznany z tematem czytelnik wrzuci go do kosza, ale niestety może zdarzyć się, że wpadnie on w ręce jakiegoś młodego człowieka, który dopiero zaczyna interesować się historią najnowszą. Lektura wypocin Lewkowicza może mieć na takiego człowieka wpływ negatywny i może na dłuższy czas – a może i na zawsze – wypaczyć jego poglądy.       

Co do generała Jaruzelskiego to wbrew temu, co twierdzi Lewkowicz nie jest on wcale postacią kontrowersyjną. Jest rzeczą oczywistą, że jest to postać negatywna i co by nie robić i jakich by argumentów nie używać nic tego nie zmieni. Jaruzelski był jednym z tych, którzy w Polsce wprowadzali komunizm i którzy wiernie mu służyli. Człowiek ten od sa-mego początku działał na rzecz Polski komunistycznej uzależnionej od Związku Radzieckiego. Jemu nawet przez myśl nie przeszło, aby działać na rzecz Polski niepodległej. Mało tego! Zacięcie walczył z tymi, którzy działali na rzecz nie-podległości i demokracji. A była to walka na śmierć i życie. Bo Jaruzelski po zakończeniu II wojny światowej tępił „ban-dy” to znaczy żołnierzy oddziałów niepodległościowych, tłumił demonstracje na Wybrzeżu w 1970 roku i wprowadził stan wojenny w 1981 roku. Nie jest wyjaśnione, co Jaruzelski robił w roku 1956 ale należy podejrzewać, że zachował się tak jak tego oczekiwali jego moskiewscy zwierzchnicy. Co do stanu wojennego to nie został on wprowadzony po to, aby obronić Polskę przed interwencją „bratnich armii”, ale po to, aby utrzymać stan posiadania PZPR i jej funkcjonariuszy. Szczyt głupoty osiąga Lewkowicz nazywając Jaruzelskiego „człowiekiem honoru”. Jak w przypadku Jaruzelskiego, tego moskiewskiego sługusa, można mówić o honorze! Przecież ten „człowiek honoru” wprowadzając stan wojenny starał się zabezpieczy sobie „pomoc” sowieckiej armii gdyby nie udało mu się pokonać „Solidarności” własnymi siłami. 

Jeżeli chodzi o przemiany roku 1989 to miały one na celu przepoczwarzenie systemu komunistycznego w taki sposób, aby komuniści mogli przejąć majątek narodowy a za swoje zbrodnie na narodzie polskim nie ponieśli kary. I to się im udało. Gdyby na te zmiany się nie zdecydowali to dwa albo trzy lata później potężny bunt społeczny, który już wzbierał, zmiótłby ich ze sceny, a zmiecenie to miałoby dla nich tragiczne skutki. Niejeden towarzysz skończyłby pewnie tak jak Ceausescu. To, że tak się nie stało to rzeczywiście zasługa Jaruzelskiego i za to mu jego partyjni towarzysze wdzięczni być powinni. Jednak Polska wdzięczna mu być nie ma, za co. Niestety nie rozumie tego Lewkowicz. I nie jest to jedno, czego on nie rozumie. A nie rozumie na przykład tego, jaką rolę odegrał pułkownik Kukliński. To, że nie rozumie nie upoważnia go jednak do nazywania Kuklińskiego zdrajcą. Lewkowicz nie wie pewnie jak brzmiała rota przysięgi woj-skowej, której złamanie zarzuca Kuklińskiemu. A było w jej treści między innymi to, że przysięgało się strzec wolności przed zakusami imperializmu w bratnim przymierzy z Armią Radziecką, co jednoznacznie oznaczało podległość ZSRR. Jaruzelski przysiędze tej był wierny, ale na pewno nie jest to powód do dumy. 

Na zakończenie powiem, że twierdzenie Lewkowicza, że Jaruzelskiemu należy się szacunek jest stawianiem pomnika komuś, komu się on nie należy. Za swoje „dokonania” Jaruzelski zasługuje na pogardę, potępienie, proces sądowy i karę. 

Nie przewiduję dalszej polemiki z P. Lewkowiczem. Szkoda czasu a i poziom nie ten. 

Szanowni Państwo
To już trzydzieści lat minęło od chwili, gdy w Stoczni Gdańskiej wybuch strajk. Przyczynkiem do niego było zwolnienie z pracy Anny Walentynowicz. Strajk ze Stoczni szybko przeniósł się do innych zakładów pracy a w niedługim czasie ogarną całe Wybrzeże a potem Polskę. Bardzo szybko powstał Międzyzakładowy Komitet Strajkowy. Wysunięto dwadzieścia jeden postulatów, które były skondensowaniem setek postulatów zgłaszanych w poszczególnych zakładach. Wśród nich znalazł się postulat utworzenia niezależnych związków zawodowych. To właśnie nad tym postulatem najdłużej trwały negocjacje, bo komunistyczna władza nie wyobrażała sobie, że w Polsce może istnieć organizacja, która nie będzie jej podlegała. Jednak rozmiar strajków i determinacja strajkujących doprowadziły od tego, że władza ustąpiła, chociaż było to ustępstwo taktyczne. Związek, który powstał jeszcze podczas trwania strajków przybrał nazwę „Solidarność” i w niecały rok po jego utworzeniu liczył już ponad dziesięć milionów członków. Jak wspomniałem godząc się na powstanie NSZZ „Solidarność” komuniści wykonali posunięcie taktyczne, bo już z chwilą podpisania porozumień strajkowych, co miało miejsce 31 sierpnia 1980 roku rozpoczęli przygotowania do zniszczenia Związku. Uderzenie przyszło znienacka 13 grudnia 1981 roku. Wprowadzono stan wojenny, internowano około dziesięciu tysięcy działaczy związkowych a wkrótce „Solidarność” zdelegalizowano. Związek musiał zejść do podziemia i z tej pozycji prowadzić walkę. Zakończyła się ona zwycięstwem, ale jak się wkrótce okazało był to gorzkie zwycięstwo. Rozszalało się bezrobocie, ruszyła likwidacja i wyprzedaż zakładów. Do wielu rodzin zawitała bieda. Najgorsze w tym wszystkim było to, że społeczeństwo o wszelkie zło związane z transformacją ustrojową zaczęło obwiniać „Solidarność”. 
Wróćmy jednak do roku 1980. Już w pierwszych dniach września w Starachowicach tak jak w całym kraju zaczęły powstawać Tymczasowe Komitety Założycielskie nowego związku zawodowego. W Fabryce Samochodów Ciężarowych powstało takich Komitetów przynajmniej cztery. Pracownicy zapisywali się do Związku masowo i w krótkim czasie liczył on ponad 13 tysięcy członków. Komisja Fabryczna NSZZ „Solidarność” w FSC prowadziła bardzo prężną działalność, przez co stała się wiodącą organizacją związkową w Starachowicach. To tutaj wydawano niezależną prasę związkową, różnego rodzaju ulotki i plakaty a także kolportowano inne wydawnictwa niepodlegające cenzurze. Działalność ta była bacznie obserwowana przez Służbę Bezpieczeństwa i jej tajnych współpra-cowników. Po wprowadzeniu w dniu 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego internowano wszystkich członków Prezydium Komisji Fabrycznej a także innych działaczy „Solidarności”. W sumie ze Starachowic internowano 15 osób w tym 11 osób z FSC. Kolejne dwie osoby internowano w maju, następne dwie w sierpniu i dwie we wrześniu 1982 roku. Pomimo represji stanu wojennego w FSC kolportowano prasę i inne wydawnictwa podziemne. W sierpniu 1982 roku z powodu tej działalności aresztowano siedmiu pracowników FSC. Byli oni sądzeni i skazani na kilkuletnie wyroki więzienia. Trzeba jeszcze dodać, że kilku działaczy związkowych zostało powołanych do karnej jednostki wojskowej w Czerwonym Borze. Po wyjściu z więzienia pięciu działaczy związkowych z FSC wyjechało na emigrację do Stanów Zjednoczonych i Francji. 
Nie ulega wątpliwości, że „Solidarność” zrobiła wyłom w murze komunistycznego systemu i przyczyniła się do jego upadku. Nie ulega wątpliwości, że to dzięki „Solidarności” mamy wolną i nie-podległą Polskę, ale nie ulega również wątpliwości, że nie wszystko jest tak jak tego chcieli ci, którzy w 1980 roku podjęli walkę z komunistycznym reżimem. Na pewno nikt nie chciał bezrobocia, likwidacji zakładów pracy, głodowych pensji i łamania praw pracowniczych. W dniu dzisiejszym, w dniu święta naszego Związku trzeba o tym głośno powiedzieć, aby w ferworze świętowania nie wy-paczyć rzeczywistości. 
Trzeba, więc powiedzieć, że 27 % pracowników zatrudnionych jest na umowach terminowych. Jest to najwięcej w Europie. Do tego dochodzą umowy o dzieło i umowy zlecenia. Sytuacja ta jest dla pracowników bardzo niekorzystna, bo taki stosunek pracy jest bardzo nietrwały. Warto zauważyć, że 21% kobiet i ponad 16% mężczyzn otrzymuje najniższe wynagrodzenie, które obecnie wynosi 1317 zł. brutto. 11% pracowników, chociaż ma pracę zaliczanych jest do ubogich. Oznacza to, że pensja nie wystarcza im na podstawowe środki do życia. Skandalem jest ogromne rozwarstwienie płac. Są nieliczne grupy osób, które zarabiają bardzo dobrze a są ogromne rzesze ludzi, którzy są fatalnie opłacani. Nie najlepiej jest, jeżeli chodzi o wolność związkową. Wprawdzie prawo gwarantuje, wolność zrzeszania się, ale w praktyce, aby utworzyć związek zawodowy trzeba wielkiej odwagi i de-terminacji, bo częstą praktyką pracodawców jest zwalnianie z pracy tych, którzy podejmują próby założenia związku. Nieodosobnione są przypadki zwalniania niewygodnych działaczy związkowych. Zwolniony związkowiec musi latami dochodzić swoich praw i to nie zawsze z pozytywnym skutkiem. Kolejna sprawa to czas pracy. W 1980 roku „Solidarność” walczyła o wolne soboty. Dzisiaj doszło do tego, że w wielu firmach soboty są normalnymi dniami pracy, a „Solidarność” musi walczyć o wolne niedziele. Patologią jest niewypłacalnie przez pracodawców wynagrodzeń lub nieter-minowe ich wypłacanie. Podobne przykłady można mnożyć. Z takimi to między innymi problemami musi zmagać się dzisiejsza „Solidarność”. W Polsce jest wiele do zrobienia, jeżeli chodzi o prawa pracowników do godnej, bezpiecznej i godziwie opłacanej pracy. Są to wyzwania, którym „Solidar-ności” musi sprostać. 
Szanowni Państwo
Od pewnego czasu można obserwować próby zawłaszczania dorobku „Solidarności” przez poszczególnych ludzi lub pewne środowiska. Trzeba jasno powiedzieć, że nikt nie ma prawa tego robić, bo „Solidarność” nie jest niczyją prywatną własnością. „Solidarność” jest własnością wspólną wszystkich tych, którzy do „Solidarności” ze szlachetnych pobudek należeli i tych, którzy do niej w tej chwili należą. Związek ma ciągłość historyczną i prawną, dlatego wszelkie próby jego zawłaszczania lub minimalizowania jego znaczenia powinny być piętnowane i skazane na niepowodzenie. Na „Solidarność” nie mogą powoływać się ci, którzy Związek zdradzili lub wykorzystali go do swoich celów. Są i tacy, dla których „Solidarność” jest niewygodna, dlatego chcieliby ją umieścić w za-mkniętym rozdziale historii. Żądają od nas abyśmy zwinęli nasze sztandary, bo według nich „Soli-darność” już swoje zrobiła i powinna odejść. Tym wszystkim mówimy: Ręce precz od „Solidarności”. Nie odejdziemy do historii. Nie zwiniemy naszych sztandarów. Przeciwnie. Rozwiniemy je i podniesiemy wysoko, bo „Solidarność” jest Polsce i pracownikom ciągle potrzebna. 
Szanowni Państwo
„Solidarność” nigdy nie była zwykłym związkiem zawodowym. Związek nasz ma jasno określone oblicze polityczne, wyznaje określone wartości historyczne, społeczne, moralne i duchowe. Ma również piękną, chociaż niejednokrotnie tragiczną historię. Wszystko to sprawia, że drugiego takie-go Związku próżno szukać na całym świecie. 
Szanowni Państwo
Za chwilę odsłonimy tablicę poświęconą pracownikom Fabryki Samochodów Ciężarowych, którzy w latach 1980-1989 tworzyli i działali w NSZZ „Solidarność”. Na tablicy tej nie ma żadnych na-zwisk, bo ma ona upamiętniać nie tylko tych, którzy znajdowali się w pierwszym szeregu, ale wszystkich, którzy należeli do Związku, którzy w miarę swoich możliwości coś dla niego robili i którzy wiernie trwali przy nim w okresie stanu wojennego. 

Przemówienie wygłoszone przez Jana Seweryna w dniu 28.08.2010 podczas odsłonięcia tablicy na Biurowcu Głównym MAN Bus w Starachowicach.